Η ΞΕΝΗΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΩΡΓΟΥΤΣΑΤΕΣ
«…. Άργησε φούρε να καείς
Κι εσύ ψωμί να γένεις
Για να περάση ο κυρατζής
Κι ο γιός μου ν’ απομείνει…»
Φίλιππος Π. Γιωβάννης
- Η ξενητειά για τον Έλληνα και ιδιαίτερα για τον Ηπειρώτη ήταν και είναι τρόπος ζωής. Πλούσιες και εύφορες χώρες, πολλά υποσχόμενες ,μάζευαν νέους από όλα τα μέρη της Ελλάδας και την Ήπειρο. Η Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα για πάνω από 1500 χρόνια ,το μακρινό Μισίρι - η Αίγυπτος, η Ρωσία,η Ρουμανία και μετά την συνθήκη του Ποζάρεβατς (Ιούλιος του 1718),με την οποία άνοιξαν οι δρόμοι, οι Παραδουνάβιες χώρες…
- Οι διάφοροι προορισμοί όλο και γίνονταν γνωστοί στους νέους από στόμα σε στόμα και από κυρατζή σε κυρατζή (αγωγιάτη).
-Οι νέοι έφευγαν με όνειρα … οι γερόντοι καθισμένοι στα πεζούλια μονολογούσαν: «…οι άντρες δουλεύουν και ταξιδεύουν, οι γυναίκες δουλεύουν και γεννούν…»…οι μάνες ,οι σύζυγοι, οι αδελφές κι οι κόρες έφτιαχναν τραγούδια: «αλησμονώ και χαίρομαι θυμάμαι και λυπάμαι… θυμήθηκα την ξενητειά…», «…ξένε μου πούσε στα ξένα και στα μαύρα μακρινά»και στην χειρώτερη των περιπτώσεων… «Τρίτη, Τετάρτη θλιβερή πέφτη φαρμακωμένη, που καβαλήκεψε ο νιός και χάθηκε στα ξένα…»…